Hikaye Savaştan hemen sonra Roma’dayız, burada Delia (Cortellesi) üç çocuk annesi ve huysuz, otoriter, onu döven (onun için bu normaldir) Ivano’nun (Mastandrea) karısıdır. Evinde aynı zamanda en şovenist olan ve aynı zamanda oğluna tavsiyelerde bulunabilen kayınpederi Ottorino (Giorgio Colangeli) da vardır. Hepsinden önemlisi: “Delia’ya bu kadar sık vurmanıza gerek yok, yoksa alışır. Ona çok daha sert vurmanız gerekir ama o ona nadiren vurur, o yüzden bunu hatırlar.” Ve bir de güvendiği tek kişi olan manav arkadaşı (Emanuela Fanelli) vardır.
“Kimsenin hatırlamadığı, bir hiç olarak görülen büyükannelerin ve büyük büyükannelerin inanılmaz hikayeleri. O zamanlar Nilde Jotti de vardı elbette ama bu bir istisnaydı, o zamanlar kadınların hiçbir önemi yoktu. Bir örnek: ne zaman babaannem konuştu, mantıklı şeyler söyledi ama sonra şöyle bir yorum yaptı: ‘ama ben ne anlıyorum?'”.
1940’ların acı dolu Roma’sında geçen ve Ivano’nun Delia’ya uyguladığı şiddetin koreografisinin yapıldığı filmde, romantik bir bale bir tokatla ya da boğma girişimiyle başlayabilir. “Çifte kayıt, trajik-komik, aile içi şiddetle uğraşırken komedide kendimizi ne kadar ileriye itebileceğimizi kendime sormamdan doğdu. Bu nedenle onları dans ettirmeyi ve az önce uğradığı morlukları ona yaşatmayı tercih ettik. Her zaman bir tür vojerizmin yerini aldığı aşırı gerçekçi şiddet içeren sahneleri hiçbir zaman sevmedim”.
Bu film bugün mü? “Çok” diyor Cortellesi, “Kadına yönelik şiddetle ilgili son prosedür belgelerini inceledik ve dinamikler o zamankiyle aynı. Kadını izole etmek, aşağılamak ve sonra ona şiddet uygulamak. Kısacası konuşmak istediğimiz açık. erkeklerle kadınlar arasındaki ekonomik muamele farkı gibi bugün hala hayatta olan şeyler hakkında”. Neden siyah beyaz? “Bu, geçmişin bize anlattığı hikayeleri nasıl hayal ettiğimizin bir parçası.” Ancak Cortellesi şunu söylemekte istekli: “Bazı erkek karakterler hiç değişmedi, o zamankiyle aynılar.” Yönetmenliğe geri dönecek mi? “O bakımdan zaten üçüncü filmde yer almak isterdim. Elbette tekrar yapmak isterim, çok güzeldi.”
“Kimsenin hatırlamadığı, bir hiç olarak görülen büyükannelerin ve büyük büyükannelerin inanılmaz hikayeleri. O zamanlar Nilde Jotti de vardı elbette ama bu bir istisnaydı, o zamanlar kadınların hiçbir önemi yoktu. Bir örnek: ne zaman babaannem konuştu, mantıklı şeyler söyledi ama sonra şöyle bir yorum yaptı: ‘ama ben ne anlıyorum?'”.
1940’ların acı dolu Roma’sında geçen ve Ivano’nun Delia’ya uyguladığı şiddetin koreografisinin yapıldığı filmde, romantik bir bale bir tokatla ya da boğma girişimiyle başlayabilir. “Çifte kayıt, trajik-komik, aile içi şiddetle uğraşırken komedide kendimizi ne kadar ileriye itebileceğimizi kendime sormamdan doğdu. Bu nedenle onları dans ettirmeyi ve az önce uğradığı morlukları ona yaşatmayı tercih ettik. Her zaman bir tür vojerizmin yerini aldığı aşırı gerçekçi şiddet içeren sahneleri hiçbir zaman sevmedim”.
Bu film bugün mü? “Çok” diyor Cortellesi, “Kadına yönelik şiddetle ilgili son prosedür belgelerini inceledik ve dinamikler o zamankiyle aynı. Kadını izole etmek, aşağılamak ve sonra ona şiddet uygulamak. Kısacası konuşmak istediğimiz açık. erkeklerle kadınlar arasındaki ekonomik muamele farkı gibi bugün hala hayatta olan şeyler hakkında”. Neden siyah beyaz? “Bu, geçmişin bize anlattığı hikayeleri nasıl hayal ettiğimizin bir parçası.” Ancak Cortellesi şunu söylemekte istekli: “Bazı erkek karakterler hiç değişmedi, o zamankiyle aynılar.” Yönetmenliğe geri dönecek mi? “O bakımdan zaten üçüncü filmde yer almak isterdim. Elbette tekrar yapmak isterim, çok güzeldi.”